Niezwyciężona, tom 2. Zdrada - Marie Rutkoski

Autor – Marie Rutkoski

Tytuł – Zdrada

Tytuł oryginału – The Winner’s Crime

Seria – Niezwyciężona, tom 2

Przekład – Joanna Wasilewska

WydawnictwoFeeria Young

ISBN 978-83-7229-549-1

Na wojnie najlepsze jest kłamstwo, które nie jest kłamstwem 

‒ tę zasadę Kestrel, córka valoriańskiego generała Trajana, przejęła właśnie od swojego ojca i z powodzeniem stosowała w życiu. Musiała naginać fakty do bezwzględnej rzeczywistości i szpiegować, by odsłonić prawdę. Wiedziała, że realizacja celu wymaga czasem poświęcenia siebie i innych. Dlatego na wahała się długo, gdy cesarz zaproponował, by została jego synową, skoro za tę cenę mogła uratować Arina i jego herrańskich pobratymców.

Niejedna młoda kobieta wiele oddałaby, żeby móc zająć miejsce Kestrel. Szacunek należny przyszłej królowej/cesarzowej, miejsce na tronie, ślub jak z bajki… Jednak Ketrel nie ma powodu do szczęścia przynależnego przyszłej pannie młodej. Ślub, do którego ma dojść, to układ polityczny. Nie ma uczucia, ani motyli w brzuchu. Chyba zamiast zazdrościć, należałoby współczuć przyszłej monarchini. Ale czy do tego ślubu faktycznie dojdzie? Przecież niepodzielne miejsce w sercu dziewczyny zajmuje ktoś inny, a nie narzeczony.

Kestrel świetnie zdaje sobie sprawę, że czeka ją życie w klatce. Nawet jeżeli miałaby ona być szczerozłota, to nadal klatką pozostanie. Słowik w niewoli może przestać śpiewać, więc co czeka młodą, pełną życia kobietę? Na razie zmuszona jest spędzać czas na cesarskim dworze i ciągle uważać na to co mówi i robi. Wystawne bale nie są w stanie wywołać uśmiechu na twarzy Kestrel. A na domiar złego na jednym z nich pojawia się… Arin. Przed nim też musi grać, aby nie dowiedział się, że „przehandlowała” siebie za jego życie.

Przez kilka uderzeń serca Kestrel zdawało się, że tylko go sobie wyobraziła. Ale nie, był prawdziwy. Stał w progu. Jego widok wstrząsnął nią do głębi. Lodowa skorupa, którą się otoczyła, rozprysła się w tysiące ostrych drzazg. 

Arin zamknął drzwi, oparł o nie dłoń. Spojrzał na nią. 

Później Kestrel zdała sobie sprawę, ile kosztowała ją ta chwila zaskoczenia. Była zbyt powolna. Dopiero w momencie, kiedy ich spojrzenia spotkały się, dziewczyna pojęła, że oboje są w niebezpieczeństwie.

Zdrada to druga część Niezwyciężonej i moje drugie spotkanie z twórczością Marie Rutkoski. Już przy Pojedynku pisałam, że mam problem. Problemem tym jest to, że nie polubiłam bohaterów tych książek. Jakoś tak mi się wymykają i sądzę, że coś z nimi jest nie tak. Już byłabym skłonna zmienić zdanie, ale niestety nic z tego. Nie lubię Kestrel, choć przyznaję, że jest dzielna i odważna. Nie lubię Arina, bo czegoś mi w nim brakuje.

Valorianie kierowali się pewnymi zasadami. Kto jednak je ustalił? Kto zadecydował, że Valorianin zawsze dotrzymuje słowa? Kto przekonał jej ojca, że imperium musi rosnąć, pożerać kolejne kraje? Że posiadanie niewolników jest prawem zwycięzcy?

Inną sprawą jest treść, która mnie nie powaliła na kolana. Podobnie jak w przypadku Pojedynku początek książki dłużył mi się niemiłosiernie i już byłam bliska odłożeniu jej i napisania do wydawcy, że po prostu nie dam rady jej przeczytać. Później przeszłam tę magiczną granicę i było odrobinę lepiej. Ale ogólnie czytanie szło mi jak po grudzie. Przyznaję, że Zdrada jest słabsza od Pojedynku, gdzie akcja moim skromnym zdaniem była mniej nużąca i bardziej dynamiczna. I choć podobnie, jak w pierwszym tomie ważne są przyjaźń, prawda, rozgrywki polityczne i honor, ta część wypada słabiej. Choć zakończenie jest zaskakująco dobre. Przyjdzie nam teraz czekać na trzeci, zamykający trylogię tom, by sprawdzić jak Rutkoski wybrnie z niektórych sytuacji i czy szykuje się szczęśliwe zakończenie.

‒ Obydwoje wiemy, co to znaczy kłamać w słusznej sprawie. Nie wydam cię, wyjaśniłem Arinowi, że moja informatorka, chce pozostać anonimowa. Nazwałem ją Ćmą. Mam nadzieję, że to ci nie przeszkadza? – Nie mam nic przeciwko byciu ćmą, zwłaszcza maskaradną – oznajmiła. – Gdybym dzięki temu mogła latać, chętnie jadłabym jedwab.

Niewątpliwie Rutkoski ma talent, ale w moim mniemaniu jest nierówna. Zbyt często obserwuję taką sytuację, że po niezłym pierwszym tomie, następuje regres i kolejny jest gorszy. Tak było w przypadku Ewy Seno i jej trylogii Antilia. Trzecia część okazała się najlepsza, więc może i tym razem. Rutkoski jak chce, ma lekkie pióro, jednak Zdrady nie czytało mi się dobrze. Cała seria jest przeznaczona dla młodzieży i może tu też tkwić problem, bo choć lubię młodzieżówki, to może za wiele ich czytam i mam naprawdę duże oczekiwania. Mam nadzieję, że grupa wiekowa, do której jest kierowana, będzie bardziej zadowolona. Ja tymczasem pozostaję w niespełnieniu i niedosycie.

Dziękuję

Książka bierze udział w wyzwaniach:

52/2016– 72/52, Celuj w zdanie, Czytam fantastykę, Czytam opasłe tomiska – 408 stron, Czytam Young Adult, Dziecinnie, Historia z trupem,Klucznik, Motyw zdrady w literaturze, Przeczytam 100 książek w 2016 roku – 72/100, Przeczytam tyle, ile mam wzrostu – 3 cm, Reading Challenge 2016, W 200książek dookoła świata – Stany Zjednoczone