Rozbrojeni - Anna Gavalda oraz Rozstanie - Katie Kitamura

Rzadko to robię, ale dzisiaj przedstawiam wam w jednym wpisie dwie wyjątkowe, elektryzujące, bardzo emocjonalne powieści. Wybór tych książek był dla mnie strzałem w dziesiątkę (podwójnym trafieniem). Jestem bardzo ciekawa jakie będą wasze wrażenia, jeśli zdecydujecie się na ich lekturę.

Autor – Anna Gavalda

Tytuł – Rozbrojeni

Tytuł oryginału – Fendre l'armure

Przekład – Andrzej Łapiński

Wydawnictwo Literackie

ISBN 978-83-08-06547-1

Anna Gavalda – francuska pisarka i dziennikarka. Debiutowała w 1999 roku zbiorem opowiadań Chciałbym, żeby ktoś gdzieś na mnie czekał. Laureatka nagrody Grand Prix RTL-Lire w 2000 roku. Na podstawie jej powieści powstały filmy: Po prostu razem (2007) w reżyserii Claude'a Berri i Kochałem ją (2009) w reżyserii Zabou Breitman.

Prywatnie jest rozwiedziona, ma dwoje dzieci. Mieszka w Melun, 50 km od Paryża. Publikuje w Elle.

To moje drugie spotkanie z twórczością francuskiej pisarki. Pierwsze miałam kilka lat temu (Po prostu razem), podobało mi się, mimo iż wtedy najczęściej czytałam fantastykę, horrory i sensację. Gdy zobaczyłam Rozbrojonych w ofercie Wydawnictwa Literackiego, stwierdziłam ze muszę sprawdzić czy nadal mi z Gavaldą po drodze.

Życie jest piękne!

Choć czasem bywa smutne, nijakie i monotonne... Bohaterki i bohaterzy siedmiu opowiadań francuskiej mistrzyni prozy psychologicznej szamoczą się z życiem, czują się samotni, opuszczeni, niekochani, gorsi. Dlatego zamykają się w sobie, topią smutki w barach, rozdrapują stare rany. Wszystko zmienia przypadkowe spotkanie, spontaniczna rozmowa, uzdrawiająca bliskość drugiego człowieka. Wtedy zdejmują pancerze, odsłaniają swoje słabości i odnajdują siłę, by zawalczyć o siebie i inaczej spojrzeć na życie.

Rozbrojeni to zbiór siedmiu opowiadań. Opowiadań, w których nie zobaczymy tylko ich bohaterów, a ujrzymy siebie. Kogo więc spotykamy w opowieściach Gavaldy? Każdego. Młodych i starych; kobiet i mężczyzn; ludzi wolnych i w związkach. Ludzi pokonanych, ograniczonych, ale ciągle mających nadzieję na lepsze jutro. Wszystkich ich łączą: troski dnia powszedniego, samotność, śmierć, miłość i życie w ogóle.

W bohaterach Rozbrojonych dostrzegamy to co ludzkie, niedoskonałe, kruche. Ich historie są smutne, czasem melancholijne, a na pewno niektóre z nich pozostaną ze mną na długo. Gavalda udawadnia tym zbiorem, że jest świetną obserwatorką ludzkich emocji, zachowań i sposobów postępowania.

Po lekturze Rozbrojonych nasuwa się takie spostrzeżenie, że każdy – ja, ty, ktoś nam bliski – mógłby stać się bohaterem jednego z opowiadań francuskiej pisarki. Bo to są takie historie, które stają się nam bliskie i obok których nie można przejść obojętnie.

Opowieści Gavaldy to nie jest łatwa lektura, taka którą przeczytacie przez dwie godziny. To książka, której trzeba poświęcić trochę czasu, zastanowić się nad nią, przemyśleć. Przedstawione historie często wzruszają i skłaniają do myślenia.

Dla kogo Rozbrojeni? Zdecydowanie dla wielbicieli twórczości Anny Gavaldy i dla miłośników krótkiej formy. Jednak ostrzegam, że ten zbiór nie przypadnie do gustu każdemu. Książka całkowicie w moim guście, więc gorąco polecam.

Książka bierze udział w wyzwaniach:

Akcja 100 książek w 2018 roku – 91/100, Czytelnicze igrzyska, Grunt to okładka, Olimpiada czytelnicza – 256, Pod hasłem, Przeczytam 52 książki w 2018 roku – 91/52, Przeczytam tyle, ile mam wzrostu – 2 cm, W 200 książek dookoła świata – Francja, Wyzwanie Czytamy nowości, Wyzwanie czytelnicze Wiedźmy – tylko jedno słowo

Autor – Katie Kitamura

Tytuł – Rozstanie

Tytuł oryginału – A Separation

Przekład – Maciej Świerkocki

Wydawnictwo Literackie

ISBN 978-83-08-06551-8

Katie Kitamura jest amerykańską dziennikarką i pisarką. Jej pierwsze dwie powieści wyróżniono New York Public Library's Young Lions Fiction Award, trzecia, Rozstanie, została uznana za najlepszą książkę roku oraz znalazła się w finale nagrody Premio von Rezzori. Jako dziennikarka i krytyczka literacka współpracowała m.in. z The New York Book Review, The Guardian i Grandą. Mieszka w Nowym Jorku.

Wcale nie zaczęło się od zdrady. Christopher był przystojny, pochodził z bogatej rodziny, robił karierę jako pisarz. Ona była atrakcyjna, choć z „innego świata”. Zaczęłó się od drobnych różnic, rozwiewających się z wolna złudzeń, coraz częstszych kłamstw, wielkiego rozczarowania, nieubłaganie narastającej wzajemnej obcości.

Rozstanie napisane zostało w narracji pierwszoosobowej. „Bezimienna” bohaterka prowadzi nas przez swoje życie w wyjątkowym wewnętrznym monologu. Monolog ten wciąga czytelnika w grę słów, wspomnień i skojarzeń jak wodny wir. Trudno mówić o akcji w powieści. Jest tak powolna, że nie każdy przez nią przebrnie i nie każdemu się spodoba. Mimo dziwnej senności fabuły książka jest w jakiś niesamowity sposób hipnotyzująca, że trudno było mi się z nią rozstać.

Mur między nimi rósł każdego dnia, aż w końcu zdecydowali się na separację. Na razie nie powiedzieli o tym nikomu. To musiało dojrzeć. Poczekać. Kiedy więc teściowa zadzwoniła do niej – nigdy się nie lubiły, mało powiedziane – bez wahania zgodziła się pojechać do Grecji. Tam w rybackiej wiosce Gerolimenas Christopher zbierał materiały do książki o żałobie. Od jakiegoś czasu nie dawał znaku życia i nie można było się z nim skontaktować.

Rozpad małżeństwa jest faktem, rozwód wydaje się nieunikniony. Bohaterka robi rozrachunek z przeszłością i potencjalnie przygotowuje się na nowy związek. Przyznam się, że niezmiernie trudno pisać jest o Rozstaniu, żeby nie wyjawić zbyt wiele i nie zepsuć wam przyjemności z lektury.

Katie Kitamura napisała powieść ważną i mądrą. Niby obyczajowa, ale ma bardzo głębokie podłoże psychologiczne. Rozpad związku (obojętnie czy jest to małżeństwo, czy związek partnerski) jest w pewnym sensie życiową porażką. Jednak bohaterka zdaje się chwilami być ponad to, analizując swoje odczucia. Książka jest bardzo dojrzałym spojrzeniem na rozpadające się małżeństwo i nie dziwi mnie, że została ciepło przyjęta zarówno przez czytelników, jak i krytyków.

Rozstanie zdecydowanie polecam, ale dojrzałym i w pełni dorosłym czytelnikom. To naprawdę kawał świetnej literatury. Objętościowo niewielka, ale olbrzymia emocjonalnie. Długo o niej nie zapomnę, czego i wam życzę.

Książka bierze udział w wyzwaniach:

ABC czytania – wariant 2, Akcja 100 książek w 2018 roku – 92/100, Czytelnicze igrzyska, Grunt to okładka, Olimpiada czytelnicza – 288 stron, Przeczytam 52 książki w 2018 roku – 92/52, Przeczytam tyle, ile mam wzrostu – 2,7 = 4,7 cm, W 200 książek dookoła świata – Stany Zjednoczone, Wyzwanie Czytamy nowości, Wyzwanie czytelnicze Wiedźmy – tylko jedno słowo