Jasna godzina. Dziennik życia i umierania - Nina Riggs

Autor – Nina Riggs

Tytuł – Jasna godzina. Dziennik życia i umierania

Tytuł oryginału – The Bright Hour. A Memoir of Living and Dying

Przekład – Dorota Malina

Wydawnictwo Literackie

ISBN 978-83-08-06403-0

Śmierć to nie koniec świata – zwykła żartować moja mama, kiedy zdiagnozowano u niej nieuleczalną chorobę.

Jasna godzina to debiut, a najsmutniejsze jest, że już żadnej książki napisanej przez Ninę Riggs nie będzie dane nam nigdy przeczytać. Bo debiut to dobry, nawet bardzo dobry. Choć przyznaję, że niezmiernie trudno jest oceniać tego typu literaturę. Bo przecież książka ta powstała z potrzeby serca i dlatego by była pamiątką po matce i żonie, dla synów i męża. Żeby mogli przypominać sobie jak niezwykłą, odważną, mądrą i kochającą kobietą była Nina.

Nina Riggs, młoda mama, żona i poetka, podświadomie wie, że jej kolej w końcu nadejdzie. Pochodzi z silnie obciążonej genetycznie rodziny – jej matka, dziadek, ciotki i kuzynowie umarli na raka. Gdy ma 37 lat, staje twarzą w twarz z nowotworem. Złośliwy rak piersi. Jedna mała plamka.

Czytając przypominałam sobie inną książkę, którą czytałam prawie trzy lata temu. Myślę tu o Chustce Joanny Sałygi. I Joanna i Nina zmagały się z chorobą, z którą bardzo rzadko się wygrywa – rakiem. Obie zaczęły pisać bloga, choć wpisy Joasi były z reguły krótkie. Nina pisała teksty dłuższe, takie prawie opowiadania. Cudownie się czytało obie książki i obie posiadają taki ciężar, że nie każdy będzie mógł spokojnie przebrnąć przez lekturę.

Jasna godzina to historia życia i umierania, ale napisana bez patosu, bez zadęcia, zwyczajnie, prosto. Nina jawi się jako osoba wyjątkowa z poczuciem humoru, który nie opuszczał jej aż do końca. Potrafiła cieszyć się życiem, każdą nawet najdrobniejszą rzeczą i chwilą. Nina pięknie pisała o życiu, walce z chorobą, o umieraniu, o bólu, ale także o codziennych radościach, o tym co jest dla niej najważniejsze: synowie, mąż, matka, rodzina.

Błyskotliwa, rozbrajająco zabawna i głęboko poruszająca „Jasna godzina” uczy, jak kochać każdego dnia, nawet kiedy coś idzie nie tak. To książka o spojrzeniu śmierci prosto w twarz, a także niezwykle udana próba pogodzenia się z losem. Swoisty balsam dla duszy i forma modlitwy. Nina pisze bez zbędnego patosu, dzieląc się z czytelnikami swoją codziennością. Uczy, jak doceniać przyjemności i nie tracić pogody ducha.

Książka Niny sprawi, że poczujecie radość. Riggs napisała pięknie o swojej rodzinie, miłości do natury, literatury i życia. Mimo wielu chemioterapii, mastektomii i pogarszającego się zdrowia, książka przepełniona jest humorem. Może to wydać się to niektórym osobom dziwne, ale to właśnie humor może pomóc w takiej sytuacji. A ciągłe umartwianie się na pewno nie pomaga.

Czytając tę niesamowitą książkę, piękny pamiętnik będą w was szaleć różne emocje. Poczujecie strach, radość, rozpacz, pogodzenie z chorobą i ze śmiercią. Historia krótkiego życia Niny przypomni, jak należy pielęgnować każdy dzień.

Przyznam się wam, że bardzo trudno było mi napisać te kilka słów. Jasna godzina nie jest łatwą lekturą i zdaję sobie sprawę, że nie nadaje się dla każdego. Lekko napisana książka o ważnych sprawach nie pozostawi nikogo obojętnym. Nie pozostaje mi nic innego, jak gorąco polecić ten pamiętnik życia i umierania innym czytelnikom.

„Jasna godzina” miała być dziedzictwem, które Nina zostawi naszym chłopcom, Freddy’emu i Benny’emu. Mam nadzieję, że kiedy dorosną, wielokrotna lektura pomoże im lepiej zrozumieć, jak bardzo ich kochała. Jestem pewny, że Nina chciałaby podziękować naszym synom i mnie. Byliśmy świetnie zgranym zespołem, a praca Niny w dużej mierze polegała nie na pisaniu, tylko na tworzeniu fundamentów pod nasze przyszłe życie.

Nina zawsze lubiła poranki. Zanim zachorowała, już o wschodzie słońca zrywała się z łóżka i odsłaniała żaluzje, nawet kiedy zdarzyło nam się mieszkać w hotelu przy pustyni, a okna wychodziły na wschód. Nie zdziwiło mnie więc, że zmarła tuz przed wschodem słońca, o szóstej rano 26 lutego.

John Duberstein

Dziękuję

Książka bierze udział w wyzwaniach:

ABC  czytania – wariant 2, Akcja 100 książek w 2018 roku – 3/100, Czytelnicze igrzyska, Dziecięce poczytania, Olimpiada czytelnicza – 368 stron, Pod hasłem, Przeczytam 52 książki w 2018 roku – 3/52, Przeczytam tyle, ile mam wzrostu – 3,3 = 10 cm, Wyzwanie Czytamy nowości, Wyzwanie u magdalenardo „2 w 1”, Wyzwanie Wiedźmy